Opis:

Dr Marzanna Bogumiła Kielar – adiunkt w Zakładzie Metodologii i Pedagogiki Twórczości w Akademii Pedagogiki Specjalnej im. M. Grzegorzewskiej w Warszawie, gdzie kieruje Pracownią Heurystyki. Absolwentka filozofii Uniwersytetu Warszawskiego. Jej zainteresowania naukowe koncentrują się wokół problematyki twórczości, teorii integralnej i edukacji integralnej. Autorka monografii Integralna wizja Kena Wilbera i jej zastosowanie w edukacji (2012). Łączy namysł badawczy z praktyką twórczą. Poetka, autorka tomików i wyborów wierszy, laureatka prestiżowych nagród literackich w Polsce i Europie, m.in. Nagrody im. Kościelskich, Paszportu „Polityki”, Hubert-Burda-Preis, Kryształu Vilenicy, nominowana do Nagrody Nike.

Mgr Aneta Gop – asystent w Zakładzie Metodologii i Pedagogiki Twórczości w Akademii Pedagogiki Specjalnej im. M. Grzegorzewskiej w Warszawie. Ukończyła psychologię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Jej zainteresowania naukowe ogniskują się wokół problematyki rozwijania zdolności. Napisała rozprawę doktorską na temat funkcji myślenia metaforycznego w rozwijaniu zdolności.    

Integralne ujęcie badań naukowych zakłada, że główne podejścia badawcze są prawdziwe, ale częściowe. Integralny Pluralizm Metodologiczny umieszcza paradygmaty i metodologie w meta-strukturze integralnej, która nie tylko je ze sobą wiąże i przekracza ich fragmentaryczność, ale sprzeciwia się zarazem ich wykluczającym praktykom (na przykład podejścia jakościowe versus podejścia ilościowe). „Integralny” oznacza, że mamy tu do czynienia nie z eklektyczną zbieraniną niepowiązanych paradygmatów, a przeciwnie – z metaparadygmatem obejmującym wszystkie uzasadnione praktyki  badawcze i splatającym ich liczne wątki w integralny gobelin, jedność-w-różnorodności (unity-in-diversity), która nie lekceważy ani jedności, ani różnorodności. Termin „Pluralizm” wskazuje, że żaden paradygmat czy instrumentalne zalecenie nie zajmuje uprzywilejowanej pozycji w macierzy AQAL, wyjąwszy bycie radykalnie włączającym. Integralny lub włączający pluralizm(inclusionary pluralism), obejmujący trwałe prawdy głównych metodologii, Wilber przeciwstawia w tym miejscu postmodernistycznym praktykom pluralizmu wykluczającego (exclusionary pluralism). Postmoderniści – na przekór głoszonym przez siebie hasłom „włączania” i „nieosądzania” – wprost odmawiają wartości m.in. paradygmatowi racjonalistycznemu czy integralnemu. „Metodologiczny” oznacza, że mamy tu do czynienia z rzeczywistym paradygmatem lub instrumentarium już istniejących praktyk, które wiodą do utworzenia integralnego terytorium. Nie jest to więc abstrakcyjna mapa mentalna bez odniesień do świata realnego ani też jedynie teoria opisująca, w jaki sposób włączyć jeden czy drugi obszar.