Instytut Edukacji Artystycznej APS zaprasza do obejrzenia wystawy malarstwa Ewy Miazek

„Przyjmując, że nasza egzystencja zdominowana jest przez poszukiwanie szczęścia, niewiele obszarów ludzkiej działalności odsłania dynamikę owych poszukiwań lepiej od naszych podróży”.
Alain de Boon, Sztuka podróżowania

Podróżować można na różne sposoby – z jednej strony docierając do nieznanych zakątków, poznając nowe kultury i ludzi, ale też w głąb siebie. Podróże edukują, inspirują, wyrywają z rutyny, wzbogacają duchowo, dystansują od codzienności. Niewątpliwie każda pozostawia po sobie jakiś ślad.

Na wystawę warszawskiej artystki malarki, Ewy Miazek składa się kilkanaście płócien z lat 1980-2020. Motywem przewodnim prac są podróże, przeważnie te faktycznie odbyte do mniej lub bardziej odległych krajów (np. do Indii, Gruzji, Włoch, Mołdawii, Izraela, czy na Litwę) oraz bliskich miejsc – na ulubioną Suwalszczyznę, ale także wędrówki mentalne
i intelektualne.

Dla Autorki i jej twórczości podróże mają szczególne znaczenie. Naznaczone są silnymi emocjami:

- Nigdy nie wyjechałabym, gdybym obawiała się niemożności powrotu do domu. Mówię o wyjazdach rzeczywistych, polegających na fizycznym przemieszczaniu się w celu zobaczenia i przeżycia miejsc nowych i tych mniej znanych. Interesują mnie głównie ślady i obiekty kultu, które znajduję w architekturze, muzeach i zwyczajnie na ulicach miast. Nowe krajobrazy i dalekie horyzonty sprawiają mi radość. Bardzo ważnym elementem wyjazdów są poznawani ludzie, z wieloma przyjaźnię się i tęsknię za nimi. To z ich powodu wracam do tych miejsc już mi znanych.

Ekspozycję otwiera monumentalne prawie monochromatyczne, utrzymane w soczystych czerwieniach płótno. To najstarsza praca na wystawie, powstała w 1980 r., kilka lat po ukończeniu studiów i odbyciu dwumiesięcznej wyprawy do Indii. Odmienna, pełna barw i kontrastów kultura wycisnęła na Autorce szczególne piętno. W „Kriszna, Varanesi, Indie” opowiedziała historię hinduskiego bóstwa, jej fragmenty odmalowując na odłamkach malowideł czy fresków. W opowieści o Krisznie starała się zachować zgodność z jego kanonami przedstawieniowymi. W tym wypadku posłużyła się zbiorem rycin 17-18 w. ze zbiorów Stanisława Augusta Poniatowskiego. Dopowiedzeniem historii Kriszny i jednocześnie najważniejszym wizualnie akcentem płótna stały się trzy kobry, częsty motyw w religii i kulturze hinduskiej (kobra czczona jako obiekt kultu, wiązana z bóstwem Wisznu), utrwalany także w niewielkich rozmiarów rzeźbach, posypywanych czerwonym proszkiem, ustawianych przy drodze. Pozostałe elementy kompozycji znaczone są jedynie szkicowo, można w nich dostrzec fragmenty nóg i stóp, jako symboliczny ślad tłumów widywanych na ulicach indyjskich miast.

---

Wystawa Ewy Miazek "Podróże dalekie i bliskie"
Galeria APS, przy ul. Szczęśliwickiej 40 w Warszawie

Czas trwania wystawy: 21.09.20-15.11.2020
pon.-pt. w godz. 8.00-16.00

---

Cykl gruzińskich obrazów nawiązuje do podróży artystycznej odbytej w 2016 r. Autorka była uczestniczką pleneru i sympozjum poświęconym Niko Pirosmanaszwiliemu, nieżyjącemu artyście, uznawanemu w Gruzji za ojca narodowego malarstwa. W Mirzaani, niewielkiej miejscowości, 200 km od Tibilisi, główną ozdobą miasta jest monumentalne, zigguratowe muzeum dedykowane malarzowi. W kilku płótnach odnajdujemy kształty przypominające bryłę muzeum, które w twórczości Ewy wiążą się także z potrzebą zapisu refleksji nad tradycją wyznaczania miejsca dla świątyni w dawnych kulturach. Po powrocie tworzy obrazy, w których przywołuje elementy tkanki miejskiej i gruzińskiej architektury. Mają wyrazistą zgeometryzowaną konstrukcję. Na barwy kontrastowe raz zamykane w foremnych kształtach, kiedy indziej kładzione z gestu, Artystka nakłada rysunkowy, znakowany czarną kanciastą linią szkielet. Płótna oddają charakterystyczny klimat i zabudowę Tibilisi czy Mirzaani, ale też ich specyficzny koloryt – złożony z wielobarwności form, gruzińskich smaków i zapachów.

Wystawę domykają dzieła z cyklu pompejańskiego namalowane po sympozjum i plenerze we Fragneto. Autorka odwiedziła wówczas także znamienne dla dziedzictwa kultury grecko-rzymskiej Pompeje i Paestum. Zagłębiając się w pokrytą przed wiekami wulkaniczną lawą i pyłem tkankę starożytnych Pompei doceniła ich urok i odległą tradycję. W labiryncie uliczek i zaułkach, ale też w ruinach willi dostrzegła nie tylko wyrafinowaną kulturę estetów, lecz również rozwiązłość i frywolność zobrazowaną np. we freskach zdobiących luksusowe domy patrycjuszy. W obrazach odnajdujemy zapis wrażeń z odbywanych spacerów, próbę przywołania aury i kolorystyki miejsc (np. w malowanych detalach architektonicznych pokrytych zdobnymi marmuryzacjami), czy śladów wysokiej kultury oraz codziennego życia.

Miazek znana jest z kompozycji o wyrazistej, mocnej konstrukcji, w których przeważają zgeometryzowane elementy - zigguratowe świątynie, budynki, kraty, balustrady itd. budowane kanciastym rysunkiem oraz plamami barw zamykanymi nierzadko w architektonicznych formach. Bywa, że płótna malowane są swobodniej, a elementy architektury gubią się w abstrakcyjnych zestawieniach kolorów. Czasami pojawia się sztafaż bądź kukiełkowe czy karykaturalnie potraktowane postaci, z których Autorka tworzy wyimaginowane historie. Prace powstają w zaciszu domu na Suwalszczyźnie, bądź w warszawskiej pracowni. Do wielu z nich wykorzystuje dokumentację fotograficzną z wypraw traktując ją jako swoisty "szkicownik".  Posiłkuje się również materiałami prasowymi, bądź kadrami z innych mediów. Obrazy stanowią syntezę zapisu emocji, wrażeń i impresji, przesuwających się przed oczami fragmentów rzeczywistości.

Ewa to malarka ale też inicjatorka wielu wydarzeń kulturalnych, która w sposób szczególny kojarzy mi się z wojażami artystycznymi. Niegdyś, pod jej kuratelą, miałam okazję uczestniczyć w projektach prezentacji polskiej sztuki współczesnej w Wilnie, Kijowie, Berlinie czy Ułan Bator. Wszystkie te wyprawy były niezwykle inspirujące, pełne osobliwych spotkań i nowych doświadczeń.

Obrazy Ewy Miazek to nie tylko opowieść o różnych kontekstach podróżowania, ale też świadectwo subiektywnego, wnikliwego oglądu rzeczywistości. W dobie pandemii, ograniczonych możliwości przemieszczania się, zaproszenie do zanurzenia się w osobistym świecie wizualnych refleksji Ewy nabiera szczególnego znaczenia.

Magdalena Durda-Dmitruk

Ewa Miazek mieszka i pracuje w Warszawie i Wiżajnach. W latach 1971-1976 studiowała na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, uzyskując dyplom w pracowni prof. Stefana Gierowskiego. W latach 1976-1978 ukończyła podyplomowe studia scenograficzne u prof. Józefa Szajny. Odbyła szereg wystaw indywidualnych i zbiorowych swoich prac w Polsce, Holandii, Wielkiej Brytanii, Niemczech, na Litwie, w Szwajcarii, na Ukrainie, w Meksyku, Mongolii i Mołdawii.

Jej prace znajdują się w prywatnych kolekcjach w kraju i za granicą (wybór): Archiwum Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie Polska, Burmistrz Warszawy, Burmistrz Suwalskich kolekcji Polska, Burmistrz Nidy na Litwie, Burmistrz Mariampola Litwa, Kolekcja Arvi Group Litwa, The Yat Gallery Glasgow, Wielka Brytania, Kolekcja, Rektora Uniwersytetu Sztuki w Mongolii Ułan Bator, Narodowe Muzeum Sztuki w Mołdawii, Rumuński Instytut Kultury im, „Mihai Eminescu”, Kiszyniów. Była prezesem Związku Artystów Polskich Okręgu Warszawskiego (1999-2006). W latach 2008-2018 była prezesem Stowarzyszenia Kampanii Artystycznej.

Wystawy indywidualne: 1975 - Galeria Proxima, Warszawa; Galeria Lira 1976, Warszawa; 1990 - Galeria Ściana Wschodnia, Warszawa; 1981 - Galeria KMPiK, Warszawa; 1983 - W domu, prywatna wystawa rysunków, Warszawa; 1989 - Ratusz w Diemen, Holandia; 1992 - „Cribs”, Radio „Zet” Club, Adrianna Biedrzyńska i Maciej Robakiewicz Art Studio, Warszawa; 1992 - Tapestry The Yat Gallery, Glasgowm; 1995 - Miasto, Salon Sztuki ZPAP, Warszawa; 1995 - Galeria Denuo, Warszawa; 1997 - „Papierowa Diabły”, Galeria Brama, Warszawa; 1999 - „Krajobrazy”, Ryszard Kowalski Salon Promocji Sztuki Współczesnej, Warszawa; 1999 - Wystawa malarstwa, Galeria Viv-Artis, Gdańsk; 2001 - Małopolskie BWA, Nowy Sącz; Galeria Zamojska BWA, Zamość; 2003 - „Bezpieczne miejsca”, Galeria Delfiny, Warszawa; 2004 - „Geny Kultury”, Galeria Test,  Warszawa; 2005 - „Podróż do Indii” Galeria Prezydencka, Warszawa; 2005 - Polish Devils POSK Gallery, Londyn; 2006 - „Krajobrazy z bliska i daleka”, wystawa malarstwa Galeria Chłodna 20, Suwaki; 2006 - Malarstwo II Warszawski Festiwal Sztuk Pięknych Galeria Schody, Warszawa; 2007 - „Diabelskie porównania”, Galeria Tygmont, Warszawa; 2008 - Wystawa malarstwa, Galeria Salon49,  Warszawa; 2010 - Wystawa fotografii „Codzienność Nepal”. Galeria Delfiny; 2010 - Ewa Miazek. Malarstwo, Lietuvos Aido Gallery, Wilno; 2014 - ”Rondo Wiatraczna” wystawa malarstwa Galeria Test, Warszawa; 2015 - Ewa Miazek. Malarstwo, National Art Museum of Moldova, Cishinau; 2016 - „Obrazy morza w tle”,  Galeria Baroti, Kłajpeda; 2017 - „Pompei”,  Traku Vokes Gallery, Traku Litwa; 2018 - Wystawa malarstwa, Kuce Dura Jaksica Gallery, Belgrad; 2018 - „Port”, wystawa malarstwa Galeria Delfiny, Warszawa; 2018 - „Krajobrazy równoległe”, wystawa malarstwa, Unexpected Gallery, Groningen; 2019 - „Cykl Pompeje i Rondo Wiatraczna”, malarstwo Centrum Sztuki, Pleven, Bułgaria; 2019 - „Roślinność”, wystawa malarstwa, Muzeum Ziemi PAN, Warszawa; 2019 - „Pompeje”, Godo Galerei, Wilno.