Opis:

Autor posługuje się oryginalną – w znaczeniu bardzo rzadko stosowaną w pedagogice – techniką jednej z metod badań jakościowych.(...) Klasyczne ujęcie postmodernistyczne, w ramach którego Autor swobodnie „majsterkuje” treściami z różnych (...) źródeł wiedzy naukowej i popularnonaukowej, potocznej i autoetnograficznej, wywołuje w sobie wspomnienia, asocjacje (...) To jest ustawicznie prowadzony przez Autora dialog z samym sobą na bazie wielości tekstów, których uobecnianie nie ma na celu rekonstrukcję naukową istniejącej już wiedzy, teorii, koncepcji, by nadać im nowy, metateoretyczny rys czy charakter. W Polsce rzadko pojawiają się tego typu studia, które są wynikiem z jednej strony erudycji, bogactwa przeczytanych rozpraw, ale zarazem poddaniem im intrasubiektywnej rewaloryzacji, autorefleksji, reflektorowi samoświadomości. (...)Każda tego typu praca stanowi swoistego rodzaju spersonalizowaną odpowiedź na doświadczanie świata, który wywołuje różnego rodzaju nastroje, myśli, emocje, wymagające bardzo osobistego odniesienia z możliwym wskazaniem na różne źródła. To czytelnicy mają w zderzeniu z tekstem uruchomić własną refleksję nie dla dociekania prawdy w klasycznym jej rozumieniu, ale przeżycia myśli Autora. (...) To jest jedna z najtrudniejszych technik badań jakościowych, gdyż naraża Autora na nieadekwatne jej odczytanie (...) takie prace są rzadkością na polskim rynku. (...) Praca jest ciekawa i bardzo potrzebna ze względu na konieczność przywrócenia równowagi w dziecięcym świecie między środowiskiem życia realnego a wirtualnego.

Prof. Bogusław Śliwerski

Problemową strukturę rozprawy uznaję za udaną. (...) Autor pracy wykazuje zarówno umiejętność podejścia analitycznego, jak i podejścia syntezującego w doborze i interpretacji treści badawczych. Stosuje ponadto zróżnicowane formy ujęcia treści, co czyni opracowanie – ze względu na jego eseistyczny charakter – bardzo ciekawą formą przekazu, umożliwiającą (...) prowadzenie własnego dyskursu wobec narracji zaproponowanej przez Autora. (...) W ocenianej pracy dostrzegam umiejętność naukowej analizy, problematyzowania rzeczywistości, poprawnie skonstruowane koncepcje badawcze–świadczące o dojrzałości naukowej Autora. W swoich analizach niczego nie izoluje, badaną rzeczywistość postrzega jako pragmatyczny łańcuch zależności genetycznych, funkcjonalnych lub strukturalnych. Stara się nie tylko wyeksponować ich naturę, lecz także ocenić ich znaczenie realne, rzeczywiste i potencjalne. Jest to cenna cecha badaczy wnikliwych, o nieskrępowanych właściwościach zmysłu analitycznego, śmiałego w tezach. Uważam, że to pozytywny rys postawy badawczej Autora. Formułowane w każdym rozdziale rozprawy wnioski teoretyczne oraz postulaty dla praktyki edukacyjnej ujęte są z perspektywy Autora – pedagoga społecznego, medialnego i pedagoga kultury fizycznej. To swoiste „trójstronne” podejście przyczyniło się do wartościowego poznawczo naukowego namysłu nad przestrzeniami i miejscami dziecięcych zabaw. Zarazem rezygnacja Autora ze ściśle scjentystycznych reguł pisarstwa akademickiego na rzecz refleksyjnej eseistyki, wspartej analizą dyskursu tekstowego z obrazów świata dzieci bawiących się na „różnych” dawnych i współczesnych podwórkach, umożliwiła uzasadnienie głównej tezy o podwórku jako ostatnim bastionie dziecięcej swobody. 

Prof. Ewa Ogrodzka-Mazur