Tak Pani Felicja mówi o sobie:

"Kiedy podsumowałam swoje życie zawodowe, to trudno jest mi uwierzyć w taką różnorodność mojej pracy:

• 16 lat w przedszkolach dla dzieci z normą intelektualną,
• 21 lat w szkolnictwie specjalnym dla dzieci „upośledzonych umysłowo w stopniu lekkim i w stopniu głębszym”,
• po przejściu na emeryturę 38 lat pracy tak z dziećmi, jak i młodzieżą oraz ich rodzicami w Klubach Integracyjnych, w „szkole życia”, kursach kwalifikacyjnych dla nauczycieli szkół specjalnych, jak i opiekunów osób starszych w domu chorego,
• oprócz tego nauka zawodu w Kolegium Andragogiki Specjalnej i funkcja Sekretarza Fundacji „Wspierania Osób z Niepełnosprawnością im. Prof. A. Hulka”,
• ostatnie lata pracowałam w Policealnej Szkole Zawodowej EDICUS o kierunku Terapeuta zajęciowy jako nauczycielka przedmiotów zawodowych. 

Do dnia dzisiejszego utrzymuję kontakt z rodzicami z Klubu Integracyjnego w celu pomocy indywidualnej w załatwianiu spraw urzędowych (wnioski, odwołania itp.). Zastanawiam się, jak ja dałam radę nowym wyzwaniom? Przecież do każdej zmiany musiałam się solidnie przygotować tak pod względem merytorycznym, jak i organizacyjnym – bo nie mogłam sobie pozwolić na jakąkolwiek porażkę. Uświadomiłam sobie, że to nie ja szukałam pracy, ale praca mnie poszukiwała. Chętnie przyjmowałam propozycje, ponieważ uwielbiałam nowe wyzwania. A propozycji pracy, nie brakowało tak w szkolnictwie specjalnym, jak i w opiece szkolnej zwłaszcza po roku 1994. 

Podsumowując swoje lata pracy na emeryturze ze specjalizacją oligofrenopedagogika stwierdziłam, że można spełniać swoje pasje nie tylko w szkole specjalnej, ale na bazie praktyki w niej można pracować też poza szkołą. 

Nowe wyzwania i nowe możliwości nastąpiły w Polsce dopiero z początkiem lat 90-tych po zmianie ustroju. Państwo Polskie zobowiązane zostało do realizacji zaleceń Komitetu ONZ ds. Praw Osób z Niepełnosprawnościami z 1994 r., dotyczące każdego wieku i każdego rodzaju niepełnosprawności. 

Dzięki temu zaczęły powstawać: 

• Domy Pomocy Społecznej (DPS) dziennego pobytu, 
• Warsztaty Terapii Zajęciowej (WTZ). DPS jak i WTZ prowadziły zajęcia terapeutyczne dla młodzieży kończącej szkołę podstawową lub zawodową,
• Kluby Integracyjne dla dzieci i młodzieży oraz ich rodziców, 
• Turnusy rehabilitacyjne dla rodziców z dziećmi. 

W związku z powyższym potrzebna była kadra terapeutyczno-wykonawcza i opiekuńcza. Dlatego wyższe uczelnie oraz Fundacje, np. Fundacja wspierania i integracji osób niepełnosprawnych im. Prof. A. Hulka, powoływały Kolegia i organizowały kursy kwalifikacyjne przygotowujące do pracy tak w placówkach, jak i w domu chorego. Również w Policealnych Szkołach Zawodowych były kierunki terapeuty zajęciowego czy opiekuna.  

Jakie były możliwości pracy dla nauczyciela z praktyką w szkole specjalnej, wykazałam w podsumowaniu: „Przebieg pracy na emeryturze 1985-2024 r.”. 

Byłam i jestem dumna z wyboru tego zawodu, ale z chwilą przypadkowego zatrudnienia w Szkole Specjalnej w roku 1964 i zetknięciu się z problemem dzieci „upośledzonych umysłowo” byłam pewna, że: „tu jest moje miejsce” i w tej pracy jestem i będę spełniona. Już wtedy wiedziałam, że nie zamienię jej na żadną inną. Byłam i jestem dumna z wyboru tego zawodu, ale nie jest to zawód – jest to powołanie, pasja, dzięki której nie czuje się trudu, znudzenia czy „wypalenia zawodowego”, o którym tak często mówi się w obecnych czasach. By w tym zawodzie być szczęśliwą i spełnioną trzeba kochać i rozumieć tak dzieci, jak i osoby dorosłe z niepełnosprawnością intelektualną. 

Niedoścignionym wzorem była i jest prof. M. Grzegorzewska, którą zafascynowana byłam studiując w Państwowym Instytucie Pedagogiki Specjalnej w latach 1965-1967. Wykłady, ćwiczenia przepojone były wrażliwością na potrzeby i możliwości dziecka upośledzonego umysłowo. Był to zaszczyt studiowania w PIPS ze względu na wielki autorytet prof. M. Grzegorzewskiej, która nim kierowała. 

Otrzymaliśmy skromne broszurki wydane na starym papierze w miękkich okładkach. Były to „Listy do Młodego Nauczyciela” prof. M. Grzegorzewskiej. Była to tak fascynująca lektura, że dzięki niej zrozumiałam problemy dziecka upośledzonego i z jaką wrażliwością i miłością ma wspomagać nauczyciel. 

Prof. M. Grzegorzewska w szczególny sposób podkreśla wartości człowieczeństwa w człowieku, na które powinien zwrócić uwagę nauczyciel dziecka upośledzonego: 

• ma być wrażliwym na potrzeby ludzkie z poczuciem odpowiedzialności za swój udział w pracy z nim,
• ma być człowiekiem twórczym, który będzie umiał szukać lepszych metod pracy,
• w swojej pracy ma działać przez miłość, sympatię i chęć pomocy dziecku w atmosferze pogody, ładu i życzliwości,
• musi go cechować czynna dobroć, która jest jedną z podstawowych wartości dobrego nauczyciela. 

Na podstawie mojej ankiety w roku 1971 dla rodziców dzieci w Przedszkolu Specjalnym nr 208, również życzyli sobie nauczycieli odznaczających się dobrocią, miłością, wyrozumiałością, cierpliwością i troską o ich dziecko. 

Podsumowaniem niech będą te słowa prof. M. Grzegorzewskiej z „Listów do Młodego Nauczyciela”:

„Jakie to ciekawe i jakie doniosłe w naszej pracy, poznać przyczyny rozterek, dramatów i podać każdemu pomocną dłoń. A jaką radość dają dobre wyniki tej pracy i jaką siłę działania.” 

Ja również stwierdziłam w swojej pracy jako nauczycielka szkolnictwa specjalnego radość, z której wynikała „siła działania”. "

PUBLIKACJE 

Mazurkiewicz F. (1968), „Nie ma kaleki, jest człowiek” Rodzina i Szkoła nr 6.

Kalicińska J., Mazurkiewicz F., Gałkowski T. (1970), „Obserwacje i oceny zachowania się dzieci w czasie pobytu na kolonii”. Materiały informacyjno-dydaktyczne Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci (ZGTPD) s. 10-11 i s. 100-110. 

Mazurkiewicz F. (1973), Osiągnięcia pedagogiczne Państwowego Przedszkola Specjalnego nr 208. Gałkowski T. (red.) Wybrane zagadnienia z defektologii, s. 51-157. 

Mazurkiewicz F. (1973), Doświadczenia przedszkola warszawskiego nr 208. Materiały Informacyjno-dydaktyczne Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci (ZGTPD). 

Mazurkiewicz F. (1973-1974), Udział w opracowaniu „Programu wychowania w przedszkolu Specjalnym dla dzieci upośledzonych umysłowo w stopniu umiarkowanym i znacznym”. Zakład Szkolnictwa Specjalnego Instytutu Programów Szkolnych. 

Mazurkiewicz F. (1987), Wywiad: „Pasja, miłość i wiedza” rozmawiała red. H. Walczak. Tygodnik Zrzeszenia Katolików Caritas „Myśl Społeczna” 50/1188/13XII1987. Rok XXIII.

Mazurkiewicz F. (1973), Sekretarz Komisji opracowującej „Model kształcenia specjalnego i opieki nad dzieckiem upośledzonym”. 

PRZEBIEG MOJEJ PRACY - 37 LAT 

1948-1964 - 2 lata na etacie wychowawczyni przedszkola i 14 lat kierownictwo w 3 przedszkolach. 

1964-1966 - Nauczycielka w szkole Specjalnej nr 99 w Warszawie. 

1966-1971 - Organizacja i kierownictwo pierwszego eksperymentalnego Przedszkola Specjalnego nr 208 w Warszawie dla dzieci głębiej upośledzonych umysłowo. 

1971-1972 - Nauczycielka w Podstawowej Szkole Specjalnej nr 155 w Warszawie. 

1972-1975 - Starszy wykładowca w Instytucie Kształcenia Nauczycieli – Zakład Kształcenia Nauczycieli Szkół Specjalnych. 

1975-1985 - Organizacja Szkoły podstawowej Specjalnej nr 299 w CKP WAM ul. Szaserów 128 w Warszawie. 

od IX 1985 - Przejście na emeryturę z powodu choroby zawodowej. 

PRZEBIEG PRACY NA EMERYTURZE – 39 lat 

1985-1987 - Powrót do IKN na pół etatu w Zakładzie Kształcenia Nauczycieli Szkół Specjalnych. 

1987-1992 - Nauczycielka w Szkole Specjalnej „Szkoła Życia” nr 123 (pół etatu). 

1993 - Pomoc w organizacji Kolegium Andragogiki Specjalnej z funduszy PFRON. 

1994-2016 - Zajęcia dydaktyczne w Kolegium Andragogiki Specjalnej i funkcja Sekretarza Fundacji „Wspierania i Integracji Osób Niepełnosprawnych im. Prof. A. Hulka” (Kolegium Nauczycielskie). 

2000-2003 (7 kursów) - Wykłady na kursach kwalifikacyjnych dla opiekunów osób starszych (w domu chorego). Organizatorem kursów był Mazowiecki Oddział Okręgowy na zlecenie Polskiego Czerwonego Krzyża (PCK). 

2010-2011 - Roczny kurs kwalifikacyjny dla Nauczycieli Szkół Specjalnych w ramach Fundacji im. prof. A. Hulka – wykłady, metodyka, ćwiczenia. 

2009-2016 - Organizacja i prowadzenie zajęć świetlicowych w Klubie Integracyjnym dla rodziców i ich dorosłych dzieci z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym i znacznym (soboty i niedziele) na zlecenie Mazowieckiego Oddziału Okręgowego Polskiego Czerwonego Krzyża (PCK). 

2018-2024 - Policealna Szkoła Zawodowa EDICUS – kierownik: Terapeuta zajęciowy – nauczycielka przedmiotów zawodowych. 

NAGRODY 

1978 - Nagroda pierwszego stopnia za osiągnięcia w pracy dydaktycznej i wychowawczej Minister Oświaty i Wychowania Jerzy Kuberski. 

27.06.1985 - Nagroda Inspektora Oświaty za wyróżniającą się pracę na rzecz szkoły i środowiska. 

ODZNACZENIA 

01.06.1968 - Odznaka Przyjaciela Dziecka. 

13.11.1974 - Złoty Krzyż Zasługi za 20-letnią nienaganną pracę pedagogiczną. 

01.06.1979 - Odznaka Przyjaciela Dziecka „Za pracę społeczną dla dobra dzieci”. 

29.03.1982 - Medal Komisji Edukacji Narodowej za zasługi dla oświaty i wychowania na wniosek komendanta CKP WAM. 

18.09.1985 - Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski za 30-letnią szczególnie wyróżnioną pracę pedagogiczną – Przewodniczący Rady Państwa. 

PRACE SPOŁECZNE 

1946-1948 - Zastępowa w drużynie ZHP w ogólnokształcącym gimnazjum w Grudziądzu. 

1965-1972 - Instruktor ZHP „Nieprzetarty Szlak” w Warszawie. 

1966-1973 - Członek zarządu Koła Pomocy Dzieciom Specjalnej Troski przy ZGTPD w Warszawie. 

1970-1975 - Towarzystwo Walki z Kalectwem (sekcja pedagogiczna). 

1973-1974 - Sekretarz komisji opracowującej „Model kształcenia specjalnego i opieki nad dzieckiem upośledzonym” – Ministerstwo Oświaty i Wychowania. 

1987-1990 - Porady wychowawczo-zawodowe dla rodziców dzieci upośledzonych umysłowo w stopniu umiarkowanym i znacznym w Redakcji „Myśl społeczna” – tygodnik Zrzeszenia Katolików Caritas (jeden raz w tygodniu 2 godziny). 

1994-2017 - Sekretarz Fundacji Rehabilitacji i Integracji Osób Niepełnosprawnych im. Prof. A. Hulka. 

ORGANIZACJA KOLONII ZDROWOTNYCH 

VII 1968 - Pierwsza kolonia zdrowotna z rehabilitacją dla dzieci od 6-22 lat głębiej upośledzonych (75 dzieci +75 osób personelu (pomoc indywidualna, wychowawczynie, instruktorzy rehabilitacji, niania nocna, kucharki i 1 osoba w pralni). 

II 1969 - Zimowisko klimatyczne w Pyżówce k. Nowego Targu dla dzieci z Przedszkola specjalnego 208 i z Ośrodka Pomocy Społecznej dziennego pobytu dla 45 osób plus personel wychowawczy i pomocniczy. Wyjazd pociągiem nocnym do Nowego Targu i saniami z Nowego Targu do Pyzówki. 

VII 1970 (3 tygodnie) - Kolonia zdrowotna w Lipnie k. Skarżyska-Kamiennej dla dzieci z przedszkola specjalnego, młodzieży z OPS dziennego pobytu oraz młodzieży upośledzonej spoza szkolnictwa specjalnego (60 dzieci + 55 osób personelu). Kolonia połączona z rehabilitacją jak w VII 1968 r.