Eugeniusz Nurowski
Doktor nauk humanistycznych

Kwalifikacje
w latach 1952-1974 uzyskał:
tytuł magistra (1952)
tytuł nauczyciela szkoły specjalnej (1954)
stopień naukowy doktora (1974)

Przebieg pracy zawodowej
Pracownik kuratorium (1947-1949) i 1952-1953)
Nauczyciel Liceum Ogólnokształcącego (1951-1952)
Dyrektor placówki specjalnej (1954-1963)
Inspektor szkolny (1963-1964)
Wizytator w Ministerstwie Oświaty i Szkolnictwa Wyższego (1964-1972)
St. wykładowca, adiunkt w Państwowym Instytucie Pedagogiki Specjalnej (1973-1976)
Adiunkt i docent w Wyższej Szkole Pedagogiki Specjalnej (1973-1989)

Pełnione funkcje
Prodziekan Wydziału Rewalidacji W Państwowym Instytucie Pedagogiki Specjalnej (1974-1975)
Dyrektor Instytutu rewalidacji w Wyższej Szkole pedagogiki specjalnej (1976-1983)

Udział w kształceniu kadr i organizacji imprez naukowych
Promotor 100 prac magisterskich

Publikacje
Autor 3 książek: „Surdopedagogika polska” (1983)
„Dzieje kształcenia dzieci głuchych na obszarze europejskich krajów socjalistycznych” (1984)
„Pedagogika specjalna w szkolnictwie powszechnym” (1991) oraz 80 artykułów i doniesień

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi (1975)
Medal Komisji Edukacji Narodowej (1979)
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1983)
Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (1988)

Nagrody Ministra
Ministra Oświaty I Wychowanie (1972)
Ministra Nauki I Szkolnictwa Wyższego (1980, 1984, 1986)
Ministra Edukacji Narodowej (1989)

Źródło:
Gasik, W. i Pańczyk, J. (1997). Czołowi polscy pedagodzy specjalni oraz absolwenci PIPS i WSPS z lat 1971-1996. Warszawa: Wydawnictwo WSPS, str. 72-73.